Opis historii sołectwa pochodzący z książki “Wspólne ścieżki – gminy na królewskim szlaku” autorstwa Daniela Jakubczyka, rok wydania 2011, wydanie pierwsze:

 

Początki: osada powstała w średniowieczu. Brak jednak wzmianek źródłowych z tego okresu. Łaziska były bogatą wsią położoną przy drodze królewskiej „via regia”. Nazwa osady pochodzi od wyrazu łaz, który oznaczał grunt uprawny na miejscu wykarczowanym, czyli wyciętym lub wypalonym w lesie. Spotykamy wiele miejsc o identycznych lub podobnych nazwach. W ich pobliżu, na skraju dzisiejszego lasu pomiędzy Łaziskami i Wierzniowicami, istniała prawdopodobnie nieistniejąca dziś osada – średniowieczna Zimna Wódka.

Gmina: Łaziska były odrębną gminą, posiadały w pieczęci wyobrażenie rośliny o trzech dużych liściach. Sołtysami byli m.in.: Jan Wawrzyczny, Jurek Adamczyk, Tomasz Wodecki i Antoni Stańkusz.

Dwór: w XVI w. Łaziskami władali kolejno Jerzy i Jan Lyschka z Lutyni, Adam Trdla z Witkowic, Planknarowie i Adam Oderski. Potem, od 1602 r. wieś i folwark jako własność kameralna dzieliły losy Wodzisławia. W II poł. XIX. właścicielką dworu została Marie von Steinkeller. Folwark, zbudowany przez Oderskiego istniał tu od XVI w. W okresie przynależności wsi do panów stanowych w Wodzisławiu „siedział na nim” zarządca (amtman, verwalter). W 1845 r. we dworze hodowano 3430 owiec rasy merynos. Ostatnimi właścicielami dworu byli Larisch-Moennichowie z Karwiny. Zomek (dwór) znajdował się wraz z budynkami gospodarczymi zamkniętymi w czworobok na skraju wsi (w miejscu dzisiejszego parku, po obu stronach ulicy). Zniknął z powierzchni ziemi w II połowie XX w. W niewielkim parku ostała się tylko niewielka lodownia. W XIX w. miejscowy dwór należał do najlepszych w powiecie rybnickim. Około 1886 r. chowano tu jeszcze 26 koni, 127 sztuk bydła, w tym 71 krów, 730 owiec i 30 świń, a cały majątek liczył 523 ha. W początkach XX w. w Łaziskach, na skraju lasu zbudowano dużą leśniczówkę, którą zajmowała jeszcze po I wojnie światowej Marie von Steinkeller. Przebudowany ostatnio obiekt będzie pełnił funkcję restauracji i hotelu.

Kościół: tutejsza drewniana świątynia z XV w. należała jako filia do parafii w Godowie. Niektórzy badacze przypuszczają, że dzieliła czasowo losy parafii w Niemieckiej Lutyni. Kościół został odnowiony w 1736 r., XIX w. i 1949 r. W 1870 r. drewnianą zakrystię zastąpiono murowaną. Posiada zrębową konstrukcję oraz dominującą wieżę zwieńczoną izbicą. Gruntowny remont zniszczona świątynia przeszła w latach 1997-2001. Odkryto i udostępniono cenne szesnastowieczne polichromie na ścianach nawy i prezbiterium. Przedstawiają one m.in. sceny pasyjne i zmartwychwstania oraz sceny z Biblii, a także jej fundatorów w szlacheckich strojach. W ścianie świątyni znajduje się ślad po pocisku, który w 1945 r. wpadł do nawy i nie eksplodował.

Oświata: pierwsza, drewniana szkoła powstała tu w latach 30. XIX w., a w latach 80. została rozbudowana. Około 1860 r. należało do niej 122 dzieci. W latach 1862-1900 nauczycielem był Paul Grabowski. Co ciekawe, w końcu XIX w. uczył tu także syn miejscowego karczmarza, Jan Adamczyk. Nową szkołę zbudowano w Łaziskach w latach 20. XX w. według projektu przeznaczonego dla Łazisk Górnych. Omyłkowo zwieziono materiał i rozpoczęto roboty w Łaziskach Rybnickich.

Gospodarka i mieszkańcy: w wiosce mieszkało pierwotnie 24 kmieci. U schyłku XVI w. Adam Oderski zlikwidował 11 takich gospodarstw. Część rozparcelowano na zagrodnicze. Około 1780 r. było tu 12 siodłaków, 11 zagrodników i 14 chałupników. W latach 20. XIX w. uwłaszczono gospodarstwa kmieci. W 1845 r. w 66 domach mieszkało 485 osób, w tym 19 Żydów, a w 1860 r. – 543 osoby w 103 gospodarstwach . W 1940 r. Łaziska liczyły 1024 osoby. Poza wsią, w dolinie Leśnicy ciągnęły się do XIX w. potężne stawy. Działały tu dwa młyny. Jeden z nich posiadali przez pokolenia Musiołowie: Szymon, Tomasz, Franciszek. Od wieków istniała też karczma. Karczmarzami byli na przełomie XIX i XX w. Łuskowie (kolejno: Maciej, Franciszek i Józef).

Życie społeczne: działał tu chór „Echo”, kluby sportowe (obecnie „Polonia” z sekcją piłki nożnej i judo). Łaziszczan uważano za wielkich „Poloków”.

Zabytki i osobliwości: zamieszkiwali tu m.in. Wodeccy, Widenkowie, Okoniowie, Kubiniokowie, a także potomkowie założycieli pobliskiego Kraskowca – strzelca Kraski. Urodził się tu prof. Jan Szyrocki, współtwórca chóru Politechniki Szczecińskiej, a na miejscowym cmentarzu można było czasem spotkać Zbigniewa Wodeckiego. Przebywała tu Katarzyna Szymon, śląska „stygmatyczka”. Łaziska zachowały tradycyjny układ przestrzenny i miejscami „swojski” klimat wsi sprzed kilkudziesięciu lat.

 

Opis historii sołectwa zawarty w “Planie Odnowy Miejscowości Łaziska”, rok opracowania 2010:

 

Początki osadnictwa na terenie całej Gminy Godów, a więc i Łazisk sięgają przełomu IX i X wieku.

Pierwsza pisana wzmianka o Łaziskach pochodzi z bulli Grzegorza IX oraz dokumentu fundacyjnego opolskiej kolegiaty Krzyża św. z lat 1229 –1239.

Około 1300r. przelokowano wsie na prawie polskim na lokacje na prawie niemieckim.

Około 1400r. w Łaziskach rozpoczyna się budowa kościoła, jako filii parafii w Godowie.

W 1579r. rozpoczyna się budowa kościoła parafialnego w Łaziskach.Obecne Łaziska, jak i cała Gmina poczynając od 1163r., aż do 1532r. jako ziemia rybnicko –wodzisławska stanowiła część księstwa raciborskiego.

W roku 1526 ziemia wodzisławska wraz z całym Śląskiem weszła w skład monarchii Habsburgów.

Po wojnach śląskich po 1741r. Śląsk wraz z ziemiami raciborską i rybnicko –wodzisławską staje się częścią Prus, a granica państwowa pomiędzy Prusami a Austrią zostaje wytyczona na Odrze i Olzie.

W 1783r. wieś miała 12 gospodarstw chłopskich, 11 zagrodników, 14 chałupników, 1 młyn i 184 mieszkańców.

W 1829r. zamieszkiwało we wsi 299 osób w 53 domach.Od 1836r. była w Łaziskach szkoła wiejska, do której należały tylko Łaziska z liczba dzieci 100 i w której pracowali nauczyciele: Ferdynand Proksch, A. Stolarz, Franciszek Berger i od 1862r. Paweł Grabowski.

Pod rządami pruskimi zaczęły się nowe lokacje układów osadniczych i zasiedlanie terenów przez osadników niemieckich.

Lata 1810 –1811 to okres zbrojnego wystąpienia chłopskiego przeciwko pańszczyźnie, szybko stłumionego z umieszczeniem buntowników w twierdzy w Koźlu.

W 1925r. obecną parafię przeniesiono z dotychczasowej diecezji wrocławskiej do diecezji śląskiej.

W 1919r. podczas I Powstania Śląskiego pod Godowem miała miejsce istotna potyczka POW z oddziałami niemieckimi tzw. bitwa pod Godowem.

Początki XX w. –lata 1911 –1913, to czas budowy kolei żelaznej łączącej Pawłowice –Jastrzębie Zdrój –Wodzisław.

Na przełomie XIX i XX wieku zmienił się charakter gospodarczy dzisiejszej Gminy, a to za sprawą głównie rozwoju górnictwa i hutnictwa w okolicach Rybnika i Ostrawy.

Po II wojnie światowej Łaziska stały się gromadą, a w 1954r. zostały włączone do powiatu wodzisławskiego.

Po reformieadministracyjnej w 1973r. powstaje Gmina Godów w obecnych granicach administracyjnych.

Rok 1997 zapisał się powodzią w dolinie Odry która to rzeka zalała wszystkie nisko położone obszary.